Domingo, 31 de Outubro de 2010
espumas
aquela direcção de espuma branca e sigo
o mar sobe-me pelas pernas
enquanto desce espreita
e de lado repete
é morno e sei que brinca
e a minha mão vai abrindo devagar
de polegar inútil ao líquido
de lado ele faz e desfaz as costas
e as pernas do meu desenho
molhado em séculos ao mesmo som
gasta tudo o que repete
e deixando as minhas pernas vazias
é então que nesse espaço solto
entre ossos e mar
nasce devagar um engano de carne seca
de peso a quatro vezes a espinha
e o mar agora só sobe sem som
perpendicular a mim - a espuma
e uma cama velha de coral
lido em: http://www.avoltadascoisas.blogspot.com/
Sábado, 30 de Outubro de 2010
la araucaria seca
No volveré a ser joven hasta que tú regreses.
Aunque vuelva a nacer no volveré a ser joven.
Tal vez cuando el destino firme un armisticio.
Supongámoslo todo. Supongamos
.......................................................que no vuelves jamás.
En ese triste caso
- que apenas si concibo sin olor de uvas agrias -
sería posible, es más que posible
que esto llamado vida prosiga como ahora
...........las facturas avancen hacia los buzones
...........los perros se apresuren al encuentro de octubre
...........los puentes sigan siendo cicatrizes.
Y luego estaré yo, zombi pequeña
hueca de fe, desierta
absurda como una viga sin tejado
cautiva y desarmada
de pie por pura inercia
muerta sin que siquiera el placer de morir
...............................................me vuelva a dar la vida.
***
raquel lanseros
jerez de la frontera, 1973
************************
lido em: Croniria
Sexta-feira, 29 de Outubro de 2010
epílogo dunha historia de amor imaxinada
A Alicia Fernández,
polo soño da perfecta simbiose verde-castaño
“cando ficou o sol compracido
capturei a imaxe borrosa do berce
e vinme medrar paseniño
extasiado
e feble
co miolo do mel na boca
agardando sen medo
a resposta ao porqué
solfexando
o ritmo cadencioso dun zocos vertebrados
no esguío que se erixe
entre o afirmativo e a privación
só
sen recunchos de fel nas lembras
e orfo
e vin a semente da mapoula madurando
virxe e atenta
sen decatarme
de que o cancro da nostalxia
espertaba en cada liña
curva e verde”
***
gonzalo hermo
rianxo, 1987
****************
lido em: http://andar21.fiestras.com/
Quinta-feira, 28 de Outubro de 2010
haikus das estacións
I
(Primavera)
A libélula
ascende, desce, ascende
e desaparece.
II
(Verán)
A lúa no teu pelo.
-Non haberá xamais
outra noite como esta.
III
(Outono)
Caíu a folla...
Rubiu a sombra
ao corazón.
IV
(Inverno)
Gralla o corvo.
¿Tamén el
presinte a morte?.
***
xavier seoane
a coruña, 1954
*****************
lido em: http://bvg.udc.es/
Quarta-feira, 27 de Outubro de 2010
(Escre)ver-me
nunca escrevi
sou
apenas um tradutor de silêncios
a vida
tatuou-me nos olhos
janelas
em que me transcrevo e apago
sou
um soldado
que se apaixona
pelo inimigo que vai matar
***
mia couto
beira, 1955
*******************
lido em: Raiz de Orvalho e Outros Poemas
Terça-feira, 26 de Outubro de 2010
comería a túa alma
Comería a túa alma
coma quen come un ovo
doce
novo
perfecto microcosmos no seu óvalo de nacre.
Pinga d’ouro
mandorla
comería a túa alma sen casca
a túa alma sen culleres
sen caducidade.
Eterno almorzo da nenez de aldea.
Sen saber e sen querer saber
as nigromancias da tersura
qué escuro demo agocha
nin milagreiro sabor
sen chegar a adiviñar sequera
qué foi antes:
a túa alma
ou a galiña.
***
estibaliz espinoza
a coruña, 1974
**********************
lido em: http://www.enfocarte.com/PoesiaGallega/espinoza.html
Sábado, 23 de Outubro de 2010
entonces me besaste
Por celebrar el cuerpo, tan hecho de presente,
por estirar sus márgenes y unirlos al círculo infinito de la savia,
nos buscamos a tientas los contornos
para fundir la piel deshabitada con el rumor sagrado de la vida.
Tú me miras colmado de cuanto forja el goce,
volcándome la sangre hacia el origen
y las ganas tomadas hasta el fondo.
No existe conjunción más verdadera
ni mayor claridad en la sustancia de que estamos creados.
Esta fusión bendita hecha de entrañas,
la arteria permanente de la estirpe.
Sólo quien ha besado sabe que es inmortal.
***
raquel lanseros
jerez de la frontera, 1973
***
Então beijaste-me
No celebrar do corpo, tão feito de presente,
estirando as sua margens e unindo-as ao circulo infinito da seiva,
procuramos em tacteio nossos contornos
para fundir a pele desabitada com o rumor sagrado da vida.
Olhas-me pleno de tudo quanto o prazer forja
espargindo o meu sangue até à origem
assumindo minhas pulsões até ao fundo.
Não existe conjunção mais veraz
nem maior clarão na substância que nos cria.
Esta bendita fusão feita de entranhas,
a artéria permanente da estirpe.
Só quem beijou conhece a imortalidade.
***
trad: aam
lido em: http://arditura.blogspot.com/
Sexta-feira, 22 de Outubro de 2010
salvapatrias
todo o día ocupados, manexando
sen arranxar nada que se saiba
pendentes dun fío
aprender a nadar na propia falsidade
esa mascariña obxectiva
do salvapatrias científico
cun marxe de error minúsculo
e entendemento perfecto
traizoados polos músculos
becarios cerebrais e eternos
que importa esta pifia
vivir na inopia
cando se trata de con uñas e dentes
defender a vosa sagrada obra
mentir polo ben alleo
converter á vítima en agresor
sabedes todo
dende o que pensamos
ata o que comemos
estes novos profetas
armados dun libriño en cada man
tratando de topar aínda
o estado utópico
entre a súa urticaria estalinista
pobres salvapatrias
dades por feito
que a vosa existencia
remontase ao inicio dos tempos
que seria do pais sen tales próceres
da lingua, do universo
e da eficacia dos antibióticos
salvapatrias
exentos de escrúpulos
estades empeñados en crer
que só sabedes vos o que quere o pobo
seguide ignorantes
a levarlle brotes de acacia negra
aos vosos ilustres defuntos
coa vosa cabeza chea de loureiros
pois a liberdade é pouca cousa para vos
así se van as cidades e os seres
ditosos confidentes
sodes peor que os porcos
non se vos aproveita a carne
non se vos aproveita o abono
nin para facer lume vale a vosa dialéctica
salvapatrias patéticos
non axudades nin a pasar
o mais debil dos invernos.
***
enrique leirachá
*********************
lido em: http://penultimoacto.blogspot.com/
Quinta-feira, 21 de Outubro de 2010
poemas abominábeis
As putas desfanse no esófago das cidades
nas tubaxes escuras da friaxe
na punta dos edificios-por-ribs das chemineas
flotando espidas na grisalla.
Fixemos trenzas co pelo
metemos avións na barriga.
Pero os avións nacen-medran e desaparecen
coma nós)
O motor é a alma dos obxectos
a tediosa e mecánica respiración da distancia.
A humanidade suspira no abismo-motorizada e enferma.
Se o amor polas cousas é un trastorno automático da
consciencia
a medicina non será suficiente.
***
rosa enríquez
a rúa, 1969
***************
lido em: Sétimo andar, poesía alén
Quarta-feira, 20 de Outubro de 2010
o frio da manhá fai honor à despedida
O frio da manhá fai honor à despedida
Acompanha o final perfeito
Esse no que nada sugire
Que deixes algumha cousa atrás que pague a pena
E a ria brava é um monstro famento
Fero e pestilente
Que te engolirá com umha violência implacável
...e o umbral é questom de um instante escasso;
apenas salta e esquece.
***
ramiro vidal
ferrol, 1973
*******************
lido em: Sétimo andar, poesía alén