no meu soño eramos exploradores
que levabamos botas con cordóns de palabras
enredadas,
subíndonos polas pernas

botabámonos ao monte
cos pantalóns arremangados
para sentir o contacto das letras na pel,
lonxe do anonimato da cidade,
onde ninguén podía destruírnos a lingua
nin arruinarnos as infancias

descubriamos tribos máis civilizadas
que os mutiladores do século XXI
e xurabamos que a guerra
acabariámola gañando en galego,
por unanimidade,
cos petos inchados de historia

***

ledicia costas

vigo, 1979

*****************