PÚLSAME o peito e
abráiate de presenciar o desconxelamento estelar máis grande
éntrame na espiral do corpo
víveme o útero.
Aliméntame de grandes espacios pois coido
que sen eles con mido ben a estatura do home
e preciso do cosmos para entender
un silencio que vénme xeneticamente imbuido
Tócame as costas
e aparta
porque as azas de aceiro poden trabarche o
espírito.
E as gaiolas que lenemente pervirto
admiten o monstro animal
e a dentamia de arames.
Non me parece mal o hibridismo.
Así que ás veces
ramifícome en feras.
Escoita o meu canto.
Agarda
á miña voz sobrevoar a torre.
Non hai mitos que suporten fortificacións tales.
Do meu embigo xurdiu o mundo.
Peitéome na atmófera.
Climas arrastro nas xemas dixitais
e edifico altura
potencia
bestialidade
Días sen comer por verte.
Preparado o sobreagudo
na miña gorxa de prata.
***
Estíbaliz Espinosa
(A Coruña, 1974)
***********************
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas