a poesía sucede cando estoupan as palabras
(distorsionan, interrompen, crean interferencias, deveñen libres)
-cando era pequena viaxabamos veloces no R-4 do papá
tiñamos aqueles ollos cobizosos e non contemplabamos nada, viaxabamos,
na paisaxe física e mental
coa mesma forza agatuñabamos árbores, sentabamos á sombra do eucalipto e recolliamos os restos da merenda,
ruínas
-milleiros de veces a mesma canción
o corpo deslocado
-non me sirve o idioma dos meus antepasados
non me sirve esta mirada educada na contemplación
non teño senón monstros dentro de mín, e as maletas feitas da viaxe nunca iniciada,
querendo encher o universo de sentido cando o que falta ainda é que haxa primeiro un universo
-e nós nel,
perdendo o tempo en actos milimetrados, previsíbeis, extenuantes
(isto non é un poema, se segues a ler corres o perigo de que che estoupe a cabeza,
e eu non me fago responsábel)
a poesía sucede cando a ferida se abre e se fai accesíbel, cando te apropias da ferida e non é que lle deas un nome senón que é máis ben un clúster de significados que se entrecruzan e converxen no idioma,
as máquinas* devecen pola producción,
os poemas chaman uns polos outros,
as ruínas van gañando terreo aos fundamentos
non hai maneira de afastarse
_________
*fendas na paisaxe social sen adscrición de clase, partido ou sindicato
***
raida rodriguez mosquera
(ourense, 1980)
**********************
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas