Resúltame extrano buscar na miña biografía grandes acontecementos.
A vida é unha suma
de feitos cotiás
que poidendo parecer pequenos
son os importantes.
Un vestido a flores
que fala da primavera,
unha diadema vermella,
moscas verdes e gordas no parque.
Graba, xogos, amigas...
O sabor da mortadela aplastada no pan
para recuperar os folgos perdidos na piscina.
As canchas do recreo
con cheiro a goma da “pelota de reglamento”.
Equipos, xogos,
as cancións das excursións...
Os meus recordos son en días soleados,
e con mandilón do colexio.
O sabor da sangue dos xeonllos
e a incríble capacidade de repartir fanta en tres partes
exactamente iguais.
As cóxegas da noite
coa soa luz amarela que entraba desde o corredor...
O sabor a vómito nas viaxes
e o cartón recortado no conto de “Florecilla”
Bicos
apertas...
as decisións.
Recordo ese olor das castañas asadas en Betote,
da casa da ronda.
O tacto veoso das maos da avoa Aurora.
Os xogos de comba,
de risas, de ser adultas.
O sabor das filloas
as tardes de pandilla comendo pipas,
os primeiros bailes,
bicos adolescentes.
As decisións, o paso do tempo, á lúa de Valencia.
A pintura
miles de follas garabateadas de soños
de escapadas
desbarrando sobre pintura.
O chorrear mollado de azul, do morado, de violeta...
As loitas e a primeiras intencións
de querer cambiar este mundo.
As viaxes
os soños de libertade.
O medo.
Recordo como ulías a sangue
e o tacto dos teus osos traspasando o meu corpo
e como cambiaches a vida
de todo o universo por mín coñecido.
O sorriso sincero,
as tardes de lectura,
a hamaca
Acontecementos nuca revelados nos libros de historia,
eu non teño certeza de que Xapón exista
pero podo determinar de forma exacta o marrón dos teus ollos.
***
sabela arias
(lugo - galiza, 1969)