Aquela noite fría en Compostela

de paseo antigo ebriagado e bohemio

en que lle deu por tender o corpo como un lenzo

pousado en pleno centro da entrañábel praza

do Obradoiro de poesía e soños

tan só para contemplar ante si a inmensidade

dende o corpo de elegancia rendida

proxectada con soberbia cara o ceo estrelecido.

A xeada sempre escolle as costas para entrar no corpo.

Unha figura maxestosa de contornos

como unha fermosa ondulación da pedra,

en harmonía co ancestral cosmos que procura,

negra sombra que do seu asombro se asombra

para deixar na lúa a pegada dun soño.

Era todo desexo fatal incontíbel en garda en espera

Todo era tentación doce a caer en decadencia

e deixarse caer xa sen remilgos sobre un corpo ben acaído

tan suavemente, como orballo na madrugada, esa fera

e depositar aquel bico delicado nos perfilados beizos,

procurar con ansia o cosmos cara a cara

e remexer estrelas coa lingua ebriagada de lus

para a posteridade.

A tentación alí estaba na praza.

Sen dúbida,

a imaxinación no luar desatada.

Era un intre de pedra xeada. El suaba a fío.

Aquela noite fría, Compostela era un bico na lembranza.

Afroxou o nudo da garabata, mais xa era tarde.

O dandi penduraba enforcado no devalo.

***

alfonso láuzara