Atopei nun arredor de auga crúa

unha muralla de pedra allea

unha escola de mundo contra as nove

estáballe saíndo o medo entre os dentes a un neno

e unha feira de recendos de mazás

carrexaba pingas dunha guitarra monocorde e

estreita. Aprendín a facer cousas novas coas mans

e facíaseme tarde esquecelo, cando sentaba nas últimas

cadeiras coma unha sombra de máis de corenta graos

de cera e témpera, coma historia de Ícaro

e outras capitais de oriente, o conto da arbore

a medrar e da casa da presa e de todos os que chegaron lonxe

tan lonxe que xa non os vexo, e ando así a todo a luzmiar

nos cadros pendurados das arelas

nos ollos pendurados da arañeira, cun tremelo

de grilos e liñas descontinuas.  E logo xoguei na eira

ó fútbol dos herbívoros, e de cando en vez mastigaba

flores recen pintadas e bolos de leite dun peso

e deixábame de lerias, viña sendo maio

e guerra na ortodoncia dun sorriso.

***