Chove, é un día marrón

percíbese unha estraña melancolía

                                                          no ar

A mañá semella unha sinfonía ínacabada

                                           balada de outono

interpretada na quietude dul solpor

                                                       aparente

Pingas frías baten nas fiestras e xacen nos vidros

nunha perfecta interpretación dramática

O silencio acada temidas sombras

                                                          tépedas

e trespasa extensións grises coma nave illada

                                                        no inmenso océano

Os ocos das feridas atravesan longas avenidas

dunha cidade que se move ás présas

Os ollos formulan preguntas escuras

as repostas son estatuas mudas

nas prazas dunha evidente noite pecha

Pombas   inmersas no seu holocausto

son asainadas por un decreto, seica

                                                                       necesario

Chove, é un día marrón

Se soubese, faría cos elementos precisos

un blues, adecuado aos gatos que moran

                           nas inmediacións do inferno

***

Cruz Martínez Vilas - 1960

Armenteira - Galiza

************************************