Nasín cando as prantas nasen,

no mes das froles nasín,

nunha alborada mainiña,

nunha alborada de abril.

Por eso me chaman Rosa,

máis a do triste sorrir,

con espiñas para todos,

sin ningunha para ti.

Desque te quixen, ingrato,

todo acabóu para min,

que eras ti para min todo,

miña groria e meu vivir.

   De qué, pois, te queixas Mauro?

De qué, pois, te queixas, di,

cando sabes que morrera

para te contemplar felís?

   Duro cravo me encravaches

con ese teu maldesir,

con ese teu pedir tolo

que non sei qué quer de min.

Pois diche canto dar puden,

avariciosa de ti.

   O meu corasón che mando

cunha chave para o abrir.

Nin eu teño máis que darche,

nin tí máis que me pedir.

***

Rosalía de Castro

Santiago de Compostela  (1837 - 1885)

*********************************************