Báilasme dentro
tartaruga
paso a paso
e fágome devota
do suicidio dos conceptos

Reescríbome en Antía
coas trenzas de punta
para que as amarres
e non sofras en picado
a caida do equilibrista

a que doe coma o silencio
onde digo todo e nada sobra


A palabra non falada
sempre media entre as esquinas
na traxectoria que percorres
con ollos de animal para o meu goce
no impacto asasino da vergoña
que convida a tocarnos sobre o asfalto

nos quilómetros argolados da autopista


Porque te analizo
coa metodoloxía da comentarista
búscoche os significados plano a plano
en cada prego fílmico
na alta iconicidade que che esixo
cando emanas intelixencia
e sei que podes darma

Clóname en cada segundo
pero non describas o meu corpo
coa sutileza dos verbos

Escribilos é a miña única pertenza
a que gardo na despensa do ventre
para alimentarme recluida nesta torre
na necesidade de entenderme

Se non o fas otórgoche a cambio
as trenzas que me nacen como ideas
as miñas roscas de masa feitas cabelo
as poucas que manteño en pé
como espiñas e reliquias nunha bolsa

no plástico que me adelgaza ate a anorexia


Porque hoxe non sei moito de case nada
pésame a cabeza en centos de fotogramas
e a túa fragmentación contínua
presénciase nas imaxes que elexín
para montar as horas

no tempo que engrosa a silueta da cidade gorda


A nosa cidade gorda


Aquela da que gustamos
porque nos obriga a camiñar cos brazos en alto
en paralelo áereo mirando ao ceo
salvando o choque dos avións coas cumes de graxa


Pola cidade gorda deseñamos intensidades
novas formas verbais que lanzarnos coa mirada
risos acartonados como papel de envolver
cos que despistarnos
para entreter o encontro

A nosa necesidade
habita no disimulo por atopar as chamadas (*)
aquelas que agochamos nos silencios
que sementamos

(*) coma notas a pé de páxina

Antía Otero