Sexta-feira, 4 de Janeiro de 2013
(re)ser(vado) - poema A

 

Unha navalla lenta é o proxecto da identidade.
Unha celebración añil o re-coñecemento.

¿Cómo deixei que todo isto me sobreviñera?
O meu propio soño marchou de min comigo
Non podo permitir que se me malinterprete unha vez máis
¿Por qué me afectas?, ¿por qué me afectas aínda?.
Unha absurda desposesión infranqueable.

Pero que eu estaría ben, que non cumpren coidados xa sabes que total eu
estaría ben, sempre ben, aínda que non se me entendese aínda
que perdese a saúde na miña mocidade.
Eu tamén pensaba que podería controlalo.
¿Por qué me desesperas?, ¿por qué aínda me desesperas?.

Unha poza de notas sostidas,
un reiseñor mecánico é a tarde
¿Cómo tiven a coraxe de asumir a túa estratexia?

 

***

 

yolanda castaño

 

*


lido em: http://www.matematicasypoesia.com.es/colaboraciones/poema01_

publicado por carlossilva às 08:45
link do post | comentar | favorito

Quinta-feira, 2 de Agosto de 2012
cando deixo de ser flor

 

Cando deixo de ser flor,
molesto.

 

Pero o duro era ser, o
                                   infatigablemente aciago.

 

Que eu contraese algunha seria doenza
favorecería grandemente á miña obra literaria.

 

Como non teña traballo, marcho para Las Vegas.
Nos Estados Unidos son máis guapa que en ningún sitio.

 

Pero teño sido agre e pretenciosa,
teño sorrido por interese propia,
a axetreada capitalista sexy;
compensei polos meus días de impotencia.
Ser
é o difícil.
Cando falei só contemplaron os meus labios.

 

¿Se me tomo un descanso iso
faráme irresponsable?
¿se son vulnerable
serei pisoteada?
¿se me fosen peor as cousas
quereríadesme máis?

 

Unha profusa navalla é o proxecto da identidade,
un reiseñor mecánico a tarde.
Tanto souvenir acabará con Notre Dame
¿Onde estabas cando te necesitei?

 

***

 

yolanda castaño

 

*


lido em: http://www.gentemergente.com

publicado por carlossilva às 09:17
link do post | comentar | favorito

Quarta-feira, 27 de Junho de 2012
a miña beleza sinala co dedo

 

A miña beleza sinala co dedo,

espella os meus cristais,

ofende.

 

A miña beleza que intimida,

que enerva sen falar,

que acovarda.

 

A miña beleza que prognostica,

que me eclipsa,

que me traizoa.

 

A que me vende barata,

a que amortiza os meus fallos,

que se me adianta.

 

A que levanta suspicacias,

a que disuade de min,

que desvirtúa.

 

A miña beleza que me somete,

faime criada de si,

a que me ata.

 

A miña beleza desvergoñada,

que te enfronta contra ti,

que me negocia.

 

A miña beleza que me deturpa,

que embaza os meus cristais,

a que me nega.

 

A miña beleza que manipulo,

que non outorga perdón,

a que me agacha.

 

***

 

yolanda castaño

 

*


lido em: http://asescollaselectivas.blogaliza.org/2012/04/11/yolanda-

publicado por carlossilva às 13:19
link do post | comentar | favorito

Quarta-feira, 11 de Abril de 2012
abrigaba horas de loito cravadas por todo o corpo

 

Abrigaba horas de loito cravadas por todo o corpo,
os espectros da ausencia pintados nos labios agres
e as mans enfermas de carencias.

 

Todo o esmalte de obsidiana co que eu o imaxinara nas novelas quenon escribirei nunca
e se lle transparentaban os lirios máis escuros
místicos e ocultos e con pétalos mui ásperos.

 

Pero andaramos buscándonos polas rúas das mesmas noites
e así foi que veu a ser o meu príncipe das tebras,
eu tremendo de impaciencia baixo os queiros da agonía
para choverlle en sangue fresca e aplacar mórbidas fames.

 

Agora teño a boca destrozada.
Aspiro despacio a noitebra.
E el canta espido e frío para o pleniluinio vidrado de setembro.
Nunca o loito foi tan branco na súa casa ingobernable.
Unha horizontal vivencia de martelos detrás do lánguido alento,
tal como Aleister camiña en raxadas lívidas

 

cara a nosa obscura amaceñida.

 

***

 

yolanda castaño

 

*


lido em: http://www.enfocarte.com/PoesiaGallega/castano.html

publicado por carlossilva às 00:53
link do post | comentar | favorito

Sábado, 18 de Junho de 2011
poema de olga e elba

 


Son eu a muller que agora ocupa esta casa
na que exististes, Olga, Elba,
dende que se abriron para min cos pés descalzos
os seus labios de actriz que non me aman.

E ¿qué sodes vós á vida miña? compañías presentes,
mulleres antigas e presentes,
dobles pálpitos de ser broslados na pel do que eu abrazo.

Somos tres e matino nas nosas figuracións idénticas, perfís
repetindo o perfil           da súa milimétrica idea da beleza.
Deslumbrantemente admiradas           e repugnadas até a náusea.
Que o daría todo por ser por un minuto coma vós,
eu, que vos fun, tan abnegada e instintivamente.

Respira o rastro das caricias           vosas               no que eu toco,
aínda insobornable na madeira destes mobles,
nos frascos que aínda están, na vosa roupa.
Olga, Elba, abstractamente perfectas como mulleres anónimas,
intactas, coma o que non morrerá           nunca.

Aínda quente está a pegada dos vosos pés no que me acolle,
e na mesa que comparto con espectrais ausencias
alugo o voso espacio implacable con usura.
Que habería morrer por ser máis cás vosas cifras
ou desexo matar o voso nome a coiteladas.

Olga, Elba, mulleres pasadas e perpétuas,
e eu estúpidamente filla vosa,
estúpidamente irmá nunha xenealoxía interrogante.
Pantasmas divinas
                              e feroces
                                                  mentras durmo.

 

***

 

yolanda castaño

 

*


lido em: http://www.enfocarte.com/PoesiaGallega/castano.html

publicado por carlossilva às 00:20
link do post | comentar | favorito

Domingo, 12 de Dezembro de 2010
o culto

 

I

 

Mostro interese por unha plácida tortura.

Onde un escándalo que me derrota,

Pero faime algo que sexa moi estético.

 

Énteme unha agonía que me quenza até a garganta

unha nave de estrugas que facía tanta falla e déixame chorar.

Que xurda e que descarne

apetéceme unha anguria enferma unha miseria enferma unha

mórbida compracencia.

 

Nunha extensión tan cruda

esta será unha reverencia negra.

 

II

 

Para unha miseria gloriosa esta será unha reverencia negra

Práceme unha agonía que sexa moi estética

Lábios que se repregan e que afloran e castigan

e facerche tanto dano mentres digo meu amor.

Onde unha apracible tortura

as túas unllas que me morden e os teus dentes me consumen. Quero

saloucar. E nos días seguintes esta dor permanente

e as marcas das trabadas na carne resentida

coma un poema escupido no corpo, coma beixo tatuado

delicioso sacrifizo a medio rematar.

 

III

 

Onde un escándalo que me derrota.

Quero columpiarme nunha hora de loito.

 

Foi então a noite que descobrín a antiga senda trala colina de Zaman,

chegado cunha apariencia sobrenatural e salvaxe

así cravou na miña carne as súas unllas de tres centímetros de cabeleira

negra negra

Que me corra un arrepío por todas as regandixas,

gardo para ti un santuario de fetiches, quero

pronunciar calquera lúgubre antollo

ubha violencia latente tan tenrísima e violenta

para que chores, meu amor, para que chores un pouco.

 

IV

 

Hei de rotular unha letra B no oBscuro da tua persoa.

Si que me apetece que inaugures o meu lado enfermo e

que me salves, meu animal.

Recoñezo unha rexión sinistra nas nosas bárbara chamas.

 

Respiramos despacio o amargor da noitebra,

todos os bichos da noite lánzanse contra nós,

pero ti, meu animal,

a xente obsérvanos cando imos pola rúa.

 

se me peinas os cabelos no medio e medio da rúa,

se te botas ós meus pés para anoarme os zapatos

esa será unha reverencia negra negra

e logo as marcas das trabadas como carícias en sangue

delicioso sacrifizo a medio rematar.

 

V

 

No amargor da noitebra consumaremos unha negra reverencia.

Vamos a merendar un pan de loito e pónteme medroso,

Pónteme a compadecer

esta hora de cavernas

vén e cómete o meu lado enfermo e crava.

todos os beixos acedamente cicatrizados

 

Así eu te pido a ti,

imperiosamente, imperativamente.

Debaixo dun diluvio opaco, debaixo,

e armados até os dentes,

agarrándote polo pescozo e como cun vestido de martirios

para que chores, meu amor, para que chores un pouco.

 

***

yolanda castaño

santiago de compostela, 1977

***************************


lido em: mulher a facer vento

publicado por carlossilva às 17:43
link do post | comentar | favorito

Terça-feira, 23 de Novembro de 2010
arte de anémona

 

No piensa en ningún príncipe la princesa.

El sol se ha alzado por el oeste y se cierran todas las llagas.

Arte de la anémona: errar y translucir la mímesis,
un fácil y hostil reconocerse.

En mi expedicionario corazón no tengo almena.
Ni veredas, ni ruinas que acariciarme.
Pero hoy el sol se ha alzado por el oeste
y yo cuento de memoria los trazos del paraje.

Nada hay en mí que no vaya a presentir cuando me ocupe.
Soplo anterior a todo y nunca antes.

Galería de Damas: se suicida esa imagen.
Todo lo que pudiera mi cabeza saber de mí.
Conjuga ese verbo intransitivo; transita sin pies por esta onda.

Presagia esta anémona: abrirse a cada brisa
inédita a la vez y parte de mi piel.
Que cada esforzadamente trepada certeza se me mate.
Que me sorprenda lo oscuro.

El inevitable misterio de su anémona.
La sangre ya velada en nuestros pulsos.

 

***

yolanda castaño

santiago de compostela, 1977

****************************


lido em: http://www.enfocarte.com/PoesiaGallega/castano.html

publicado por carlossilva às 00:01
link do post | comentar | favorito

Quinta-feira, 9 de Setembro de 2010
había un labio húmido

Había un labio húmido
descolgado en guirlandas serosas a rebentar moi lento
esgazando un gromo así descortizado
retorcéndose para desenvaiñarse, para
destrabar todo de golpe
que unha maré me desborda.

Seica o xabrón esvara moi viscoso polas pernas.

Había un labio lácteo
apoteósico
a rebosar.
Desorbitar os rebordos
e todo verquido.

Un labio lento
violento
a derreterse na abundancia

saíndose por fóra.

 

 

***

 

yolanda castaño (1977)

antiago de compostela - galiza

 

**********************


lido em: http://www.enfocarte.com/PoesiaGallega/castano.html

publicado por carlossilva às 18:10
link do post | comentar | favorito

Quinta-feira, 22 de Julho de 2010
que tarde tanto


Deixa que se alongue esta inquedanza de agora.
Que tarde, que tarde tanto
a patria deste
movimento da sevidume do pan.

Eu acaramelaba fechada nunha urna
pero non lazaba nunca a miseria dunha carencia.

Deixa que deite
unha présa lentísima

e que o desexo sexa
inmobilización da urxencia.


***

Deja que se alargue esta inquietud del ahora.
Que tarde, que tarde tanto
la patria de este
movimiento de la servidumbre del pan.

Yo me acaramelaba encerrada en una urna
pero no enlazaba nunca la miseria de una carencia.

Deja que mane
una prisa lentísima

y que el deseo sea
inmovilización de la urgencia.

***

 

yolanda castaño

 

(santiago de compostela, 1977)

 

***************************

 


lido em: http://www.enfocarte.com/PoesiaGallega/castano.html

publicado por carlossilva às 22:27
link do post | comentar | favorito

Quarta-feira, 18 de Março de 2009
o contrato


Cubriron con exactitude o impreso en vixencia inexcusable,
encheron puntuais os ocos baleiros con nomes completos,
[enderezos e datas precisas de nacemento.
Cumprimentaron os estrictos documentos mediante pólizas determinadas,
certificados de pedra e facturas de floristerías.
Riscaron as cuadrículas burócratas da forma máis sensual
[que puideron atopar naquel bolígrafo.
Non lembro xa cánto papel de estado empregaron na escritura de ingreso ni cántas
sinaturas ensaiadas.
Logo fixeron con tino a
inscripción legal gozosa no
rexistro
e antes de que vencera o prazo foron acordar a
cota mensual de beixos.

Non se esqueza
que se amaron dende as nove corenta e cinco do vintenove de maio
até as sete e tres minutos
dun catorce de setembro.

 

 ***

YOLANDA CASTAÑO (1977)

Santiago de Compostela - Galiza

***************************************

O CONTRATO

Preencheram con exactidão o impreso em vigencia irrecusável,
encheram pontuais as lacunas con nomes completos,
[endereços e datas precisas de nascimento.
Cumprimentaram os estrictos documentos mediante apólices determinadas,
certificados de pedra e facturas de floristas.
Riscaram as quadrículas burocratas da forma mais sensual
[que puderam encontrar naquela esferográfica.
Não me lembro já quanto papel de estado empregaram na escritura de ingresso nem quantas
assinaturas ensaiadas.
Logo fizeram com juízo a
inscrição legal gozosa no
registo
e antes de que vencera o prazo foram acordar a
cota mensal de beijos.

Não se esqueça
que se amaram desde as nove quarenta e cinco do vinte e nove de maio
até às sete e três minutos
dum catorze de setembro.

 

[trad: cas]

 



publicado por carlossilva às 02:55
link do post | comentar | favorito

mais sobre mim
agenda
18 de abril 2013 19 de abril 2013
Junho 2013
Dom
Seg
Ter
Qua
Qui
Sex
Sab

1

2
3
4
5
6
7
8

9
14
15

18
19
20
21
22

23
24
25
26
27
28
29

30


posts recentes

(re)ser(vado) - poema A

cando deixo de ser flor

a miña beleza sinala co d...

abrigaba horas de loito c...

poema de olga e elba

o culto

arte de anémona

había un labio húmido

que tarde tanto

o contrato

arquivos

Junho 2013

Maio 2013

Abril 2013

Março 2013

Fevereiro 2013

Janeiro 2013

Dezembro 2012

Novembro 2012

Outubro 2012

Setembro 2012

Agosto 2012

Julho 2012

Junho 2012

Maio 2012

Abril 2012

Março 2012

Fevereiro 2012

Janeiro 2012

Dezembro 2011

Novembro 2011

Outubro 2011

Setembro 2011

Agosto 2011

Julho 2011

Junho 2011

Maio 2011

Abril 2011

Março 2011

Fevereiro 2011

Janeiro 2011

Dezembro 2010

Novembro 2010

Outubro 2010

Setembro 2010

Julho 2010

Junho 2010

Maio 2010

Abril 2010

Março 2010

Fevereiro 2010

Janeiro 2010

Dezembro 2009

Novembro 2009

Outubro 2009

Setembro 2009

Agosto 2009

Julho 2009

Junho 2009

Maio 2009

Abril 2009

Março 2009

Fevereiro 2009

Janeiro 2009

Dezembro 2008

Novembro 2008

Outubro 2008

Setembro 2008

Agosto 2008

Julho 2008

Junho 2008

Maio 2008

Abril 2008

Março 2008

tags

a m pires cabral(4)

adelia prado(5)

adilia lopes(8)

al berto(6)

alba mendez(4)

albano martins(4)

alberte moman(8)

alberto augusto miranda(9)

alexandre teixeira mendes(11)

alfonso lauzara martinez(8)

alice macedo campos(13)

alicia fernandez rodriguez(5)

almada negreiros(4)

amadeu ferreira(8)

ana luísa amaral(6)

ana marques gastao(4)

andre domingues(5)

andreia carvalho(4)

antonio barahona(5)

antonio cabral(5)

antonio gedeao(5)

antonio ramos rosa(7)

anxos romeo(4)

ary dos santos(5)

augusto gil(4)

augusto massi(4)

aurelino costa(11)

baldo ramos(6)

bruno resende(5)

camila vardarac(9)

carlos drummond de andrade(5)

carlos vinagre(13)

cesario verde(4)

concha rousia(4)

cristina nery(5)

cruz martinez(9)

daniel filipe(5)

daniel maia - pinto rodrigues(4)

david mourão-ferreira(6)

elvira riveiro(8)

emma couceiro(4)

estibaliz espinosa(7)

eugenio de andrade(8)

eva mendez doroxo(8)

fatima vale(10)

fernando assis pacheco(4)

fernando pessoa(5)

fiamma hasse pais brandão(5)

florbela espanca(7)

gastão cruz(5)

helder moura pereira(4)

ines lourenço(6)

iolanda aldrei(4)

jaime rocha(5)

joana espain(10)

joaquim pessoa(4)

jorge sousa braga(6)

jose afonso(5)

jose carlos soares(4)

jose gomes ferreira(4)

jose luis peixoto(4)

jose regio(4)

jose tolentino mendonça(4)

jussara salazar(6)

luis de camoes(5)

luisa villalta(4)

luiza neto jorge(4)

maite dono(5)

manolo pipas(6)

manuel alegre(6)

manuel antonio pina(8)

maria alberta meneres(5)

maria do rosario pedreira(5)

maria estela guedes(7)

maria lado(6)

maria teresa horta(5)

marilia miranda lopes(4)

mario cesariny(5)

mia couto(8)

miguel torga(4)

nuno judice(8)

olga novo(17)

pedro ludgero(7)

pedro mexia(5)

pedro tamen(4)

raquel lanseros(9)

roberta tostes daniel(4)

rosa enriquez(6)

rosa martinez vilas(8)

rosalia de castro(6)

rui pires cabral(5)

sophia mello breyner andressen(7)

suzana guimaraens(5)

sylvia beirute(11)

tiago araujo(5)

valter hugo mae(5)

vasco graça moura(6)

virgilio liquito(5)

x. m. vila ribadomar(6)

yolanda castaño(10)

todas as tags

links
pesquisar
 
blogs SAPO
subscrever feeds
Em destaque no SAPO Blogs
pub